Nauka czy sport? Ważne i ważniejsze!!

Kiedyś odpowiedziałbym na to pytanie bez wahania. Oczywiście, że sport:))) Dzisiaj też bez wahania odpowiem, że szkoła i treningi są tak samo ważne. Nie powinniśmy niczego faworyzować. Wszystko zależy od sytuacji z jaką mamy do czynienia. Jeżeli nasze dziecko uprawia jakąś dyscyplinę, jest to jego/jej pasja, a na dodatek jest w tym naprawdę dobre i nie widzi świata poza tym, to oczywiście trzeba to pielęgnować.

Nawet w takim przypadku musimy pamiętać o nauce. Czas powinien być odpowiednio rozłożony w zależności od predyspozycji dziecka do przyswajania wiedzy. Jeżeli nasze dziecko pasjonuje się nauką, to bardzo ważna dla jego rozwoju będzie aktywność fizyczna. Te dwie sfery życia są bardzo zależne od siebie. Moim zdaniem człowiek wysportowany i dobrze dotleniony lepiej radzi sobie z nauką.

Mamy sporo badań na temat wpływu aktywności fizycznej na przyswajanie wiedzy. Wyniki są jednoznaczne i pokazują, że dzieci aktywne lepiej i szybciej przetwarzają informacje.

Inne badania pokazały, że dzieci regularnie ćwiczące polepszają pamięć, łatwiej się skupiają. Osiągają też lepsze wyniki w teście rozumienia tekstu czytanego. Nawet po zaprzestaniu uprawiania sportu (choć nie polecam) efekt utrzymuje się przez kilka miesięcy. Nie każde dziecko musi grać w klubie piłkarskim albo uprawiać inne dyscypliny pięć razy w tygodniu. Każde dziecko za to powinno co jakiś czas biegać, spacerować, jeździć na rowerze, pływać…

Trochę się pożalę na nasz system nauczania, bo moim zdaniem jest przestarzały i przeładowany zbędnym materiałem. Nie chcę być źle zrozumiany, ale np. w siódmej klasie SMS-u (szkoła mistrzostwa sportowego) plastyka i muzyka, to nietrafiony pomysł. Nie mam nic przeciwko takim przedmiotom. Wydaje mi się, że po czwartej klasie podstawowej powinny być dobierane wedle upodobań dziecka.

Często dzieci zaczynają lekcje o 7, a kończą o 17 !!! Jeszcze trzeba dojechać do domu, odrobić zadanie domowe (następny absurd), przygotować się na następny dzień, zjeść posiłek i dobrze by było odpocząć. Zdecydowanie jest tego za dużo. Moim zdaniem system ani nie wspiera uprawiania sportu, ani dobrze nie edukuje. Dlatego cały czas obowiązuje zasada wśród uczniów „zakuć, zdać, zapomnieć”. I to chyba boli najbardziej…

Niestety nie mamy na to wpływu i trzeba się z tym pogodzić (chociaż trudno). Analizując systemy szkolnictwa na świecie, moją uwagę przykuł system fiński. Nie jest to ideał, ale mają dużo ciekawych rozwiązań. Przede wszystkim mniej jest bezsensownego „kucia”, a więcej pracy nad kreatywnością i logicznym myśleniem.

Zajęcia są prowadzone na dość luźnych zasadach. Zadaniem nauczyciela jest „zarażać pasją” i wydobyć talenty dzieci. Zadania domowe mają zupełnie inny charakter i nauczyciele rzadziej z nich korzystają. Bardzo ciekawy system

Wracając… Problem w tym, że jako rodzice nie jesteśmy w stanie obiektywnie ocenić talentu swoich dzieci. Często jesteśmy przekonani, że nasze dziecko będzie gwiazdą sportu. Też tak miałem i się tego nie wstydzę. Taka rodzicielska euforia trwa do 14-15-go roku życia dzieciaka. Potem środowisko zaczyna weryfikować nasze marzenia i zdajemy sobie sprawę, że nie będzie tak łatwo. Dlatego nawet przez chwilę nie możemy pomyśleć, że szkoła nie jest aż tak ważna.

Utalentowanych dzieci jest mnóstwo, ale tylko garstka osiąga sukces i staje się profesjonalnym sportowcem. Nawet jeżeli nasza pociecha będzie tym szczęściarzem i podpisze zawodowy kontrakt, to nie wiemy jak długo to potrwa.

Życie pisze swoje scenariusze.

Dobre wykształcenie w dzisiejszych czasach, to jedna z furtek do „lepszego” życia. Nie twierdzę, że bez tego sukces w życiu zawodowym jest niemożliwy. Myślę, że to zawsze dodatkowy atut i powinniśmy o to zadbać. U nas jest o tyle dobra sytuacja, że ja się zajmuję sportowym wychowaniem synów. Z kolei moja żona ogarnia sprawy związane z nauką i przyznaję, że jest w tym doskonała. Są sytuacje, że stracę poczucie czasu i z chłopakami się zasiedzimy w naszej salce treningowej. Wtedy żona nas przywołuje do porządku i zamiast „sztangi” chłopaki biorą w ręce książki i zeszyty.

Podsumowując: Naszym obowiązkiem jest zadbać o to, by nasze dzieci chciały pogłębiać wiedzę i spędzać aktywnie czas. Sprawą indywidualną jest to, czym nasz dzień będzie wypełniony w większym stopniu. Zachować równowagę i trafnie oceniać sytuacje dotyczącą przyszłości naszych dzieci. To my wyznaczamy kierunki, a dziecko dokona wyboru. Ważne, żeby było z czego wybierać, a kierunki były trafnie pokazane. Zawsze powtarzam, że różnorodność, to klucz do sukcesu. Pokazujmy naszym dzieciom jak najwiecej aktywności i dyscyplin. Grajmy razem w szachy, gry planszowe, czytajmy książki, biegajmy, grajmy w piłkę itp. W końcu trafi się coś, co zainteresuje wasze dziecko i może się okazać, że zwiąże się z tym na całe życie.

Jak zawsze zapraszam do dyskusji. Jestem ciekaw Waszego spojrzenia na ten temat.

Bądźcie zdrowi

Pozdrawiam